Kur’an’daki kıssaların tarihi değeri ve tebliğdeki fonksiyonları meselesi, geçmişten günümüze hep tartışma konusu olmuştur. Özellikle mucizevi olayların gerçekte vuku bulup bulmadığı hususu, bu meselenin can alıcı noktasını oluşturur. Dinler tarihi incelendiğinde görülecektir ki tarihten günümüze, yazıya dayanan veya şifahi olarak bize ulaşan, ister vahiy ister beşeri düşünce mahsulü olsun bütün inanç ve düşünce sistemlerinde, doğal olarak aynı ilahi kaynak sebebiyle bazı benzerlikler ve ortak taraflar hep var olagelmiştir. Nitekim antropolojik ve arkeolojik bulgular ışığında, sosyolojik araştırmalar, en ilkel topluluklarda bile dinî inançların mevcut olduğunu açıkça göstermiştir. Dolayısıyla toplumlar arası benzer inançların, öz olarak, mesela Sümer tabletlerinde mevcut olması, bazılarının aklında kısmen de olsa bazı şüpheler uyandırabilir. Ancak Sümer öncesi Cilalı Taş Devrine uzanan ve mesela yakın tarihlerde kısmen keşfedilen Göbeklitepe ve Karahantepe (Urfa) gibi bazı bölgelerdeki arkeolojik bulgularda gün yüzüne çıkan ve henüz kayda geçmemiş inançların, tarihin her devrinde ilahi vahye muhatap olmuş insanlığın ortak malı olarak kabul edilmesi mümkün görülebilir.